Verslag van Henk Venema
Bram Dahmen uit Harich is initiatiefnemer en organisator van de actie. Douwe Hoekstra heeft speciaal voor dit transport een vrachtwagen gekocht.
Donderdag, 10 maart
Nietsvermoedend ging ik op donderdag met verzamelde spullen voor Oekraïne naar Douwe Hoekstra. Die bleek nog een chauffeur te zoeken. Nou, dat leek mij wel wat. Opwindend, spannend en dan kun je iets doen voor de vluchtelingen.
Bert Wolthuis, Douwe Hoekstra en Henk Venema
Zaterdag, 12 maart
Onder het genot van koffie en oranjekoek verzamelen we met circa 15 dorpsgenoten bij Barbara Hoekstra, die ons helder uitlegt wat er te doen staat.
Barbara Hoekstra en Bram Dahmen
De samenwerking van de dorpsgenoten liep vlekkeloos. De sorteerploeg deed alles zoveel als mogelijk in dozen en voorzag alles van opschriften. We hebben de vrachtwagen goed volgestouwd. We hadden kleding, kinderkleding, voedsel, medicijnen, luiers, maandverband, brokken voor honden en katten, rollators, rolstoel, matrassen, dekens, slaapzakken, etc. Een enorme hoeveelheid opgebracht door dorpsgenoten. Van half tien tot twaalf was alles gefikst. Dank aan iedereen!
De volle loods en en ingeladen vrachtauto
’s Avonds hebben de chauffeurs Bram Dahmen, zijn vader Wim, Peter-Paul Peters, Douwe Hoekstra en ik overleg over de reis, reisdocumenten en Corona vereisten.
Zondag, 13 maart
Douwe en ik vertrekken om zes uur vanaf het dorpshuis Ús Nije Gea. We werden door Barbara, Mary en René uitgezwaaid. Eerst nog even langs Harich voor een sticker van ‘Humanitarian Transport’ op de zijkant van de vrachtwagen. Douwe had de wagen voorzien van ‘Douwe Hoekstra’ en het logo. Achterin de cabine de Friese vlag.
De eerste dag rijden we met mooi weer naar Brno in Tsjechië, circa 1100 km rijden.De reis loopt voorspoedig. Om half negen kwamen we aan in het hotel in Brno.
Maandag, 14 maart
We rijden door Slowakije en Hongarije naar Roemenië. Vlak voor de grens nog getankt. Een kilometers lange rij vrachtauto’s zijn wij voorbij gereden. Oef!, Douwe was zijn paspoort kwijt, gelukkig gevonden. Onze vrachtbrief bleek niet ingevuld. We werden door de douane naar de kant gedirigeerd om het formulier alsnog in te vullen. We moesten vooral verklaren, dat we niet Oekraïne in zouden rijden. Nou, toen konden we verder rijden: “we did it”. Maar verderop was de Roemeense controle post…weer bureaucratisch machtsvertoon, waar we precies naar toe gaan? En welk transportbedrijf? Gelukkig had Douwe de wagen voorzien van “Douwe Hoekstra”. Uiteindelijk konden we na 1,5 uur oponthoud weer door.
We reden over een lange rechte weg met slecht wegdek en met uitgestrekte dorre landbouwgronden om ons heen. Gezicht op oneindig en verstand op nul en rijden maar,toch wel genieten. Toen moesten we over een bergkam. Slingerend smalle weg met héél veel vrachtverkeer. Op een paar plekken hield het asfalt pardoes (zonder enige waarschuwing) op en reden we over een stuk met losse stenen.
Om half elf bij het hotel dichtbij Hurez aangekomen. De anderen waren nog bij een boer in de buurt, met wie Bram had afgesproken. Voor ons was het daarvoor te laat. We konden geen eten meer krijgen. Nog wel een biertje kunnen drinken. Ik was eigenlijk toch goed gemutst omdat de reis zo goed was gegaan. Bram, Wim en Peter-Paul kwamen even later aan.
Dinsdag, 15 maart
Het is vandaag nog ver rijden, deels door de bergen. Douwe en ik gaan rechtstreeks. De anderen rijden nog langs de organisator in RoemeniëTamara (Frylapte) in Hurez. Zij ontmoeten daar een groep vluchtelingen.
We rijden met een heerlijk zonnetje. De reis ging voorspoedig. Maar toen kwamen we in een bergachtig gebied. Op enig moment de DJ109F in. Maar na circa 5 km liepen we vast in de sneeuw, de weg was daar afgesloten. We moesten een heel eind in zijn achteruit tot een punt waar we konden keren. Maar toen? Lastig uitzoeken op Google Maps. Ik vond een route via de 184 en dan later weer op de DJ109F. We hebben de anderen gewaarschuwd, maar zij kwamen schromelijk vast te zitten. Met hulp van de plaatselijke bewoners is het uiteindelijk na uren gelukt de karavaan te keren, waarna zij in onze voetsporen verder gingen in het inmiddels pikkedonker.
Douwe en ik waren inmiddels al om zes uur aangekomen in Sighetu Marmateiei. Terwijl wij in het hotel zaten kwamen Tamara met haar man en Maria naar ons toe. Maria heeft veel familie in Oekraïne wonen. Ze vertelden ons dat we niet de grens over kunnen, omdat de brug slechts 3500 kg kan hebben en bij de terugweg zouden we in een heel lange file terecht kunnen komen. De anderen waren om tien uur in het hotel en konden gelukkig nog wat te eten krijgen.
V.l.n.r.: Maria, Henk, Peter Paul, Douwe, Wim, Tamara en Bram
Woensdag 16 maart
We zijn in personenauto’s langs een aantal plekken in de grensplaats gereden. Onder meer naar een plek, waar een kampement wordt ingericht.
Trieste aanblik als je je realiseert, dat dat kamp straks vol zit. Daarna naar het klooster, waar nu al vluchtelingen worden opgevangen De capaciteit 75 personen, maar ze herbergen 120 personen. Het klooster is goed georganiseerd. De meeste mensen, vooral vrouwen met kinderen, zijn daar één of een paar dagen en reizen dan verder. Het klooster regelt de plaatsen waar ze naar toe kunnen gaan en regelen de reistickets. De slaapzaal maakte wel emoties los: matras naast matras.
Een vrouw en kinderen wachtte op haar man, die door de koude rivier over de grens was gezwommen (hij mocht Oekraïne immers eigenlijk niet verlaten). Hij werd opgepakt door de Roemeense politie en volgens de officiële voorschriften moest hij 2 dagen de cel in voor hij met zijn gezin verder kon reizen.
Vervolgens naar de grens. Het was er deze dag niet zo druk als verwacht. Aan de grens vindt de registratie van de vluchtelingen plaats. Een sinistere sfeer hangt er.
Terug in het hotel waar de vrachtwagen en de trailers staan. Maria en haar zoon (= tolk) maken de documenten in orde om met de twee trailers 5 km over de grens te gaan. Maar bij de grens bleek dat ook de trailers te zwaar zijn voor de brug. Toen de bestelbus en personenauto volgeladen en daarmee in een paar ritten de nodige spullen over de grens in Oekraïne gelost in een grote truck oplegger, die vervolgens het oorlogsgebied in zal rijden.
Het is inmiddels zeven uur en donker. Plan is vanavond nog op een paar plekken lossen van de vrachtwagen en de andere trailer. 
Er waren nog een stel jongens die ons kwamen helpen. Maria en de jongens gaan zorgen voor het verdere transport naar Oekraïne. Rond middernacht waren we in het hotel terug. Hoera! Klus geklaard.
Donderdag 17 maart
Terug naar huis. Aan de Hongaarse grens komen we in de file te staan. In de rijstroken naast ons staan allemaal auto’s uit Oekraïne. Meest vrouwen met kinderen. Vrouwen lopen met hun kinderen naar de berm, als zij hun behoefte moeten doen. De gezichten staan murw. Het Rode Kruis deelt eten en drinken uit. Hoe lang moeten deze mensen nog wachten voordat zij de grens over kunnen de Europese Unie in?..…
Wij staan uiteindelijk 2,5 uur in de file. Voor de jongens achter ons kost het 4 uur.
Vrijdag 18 maart
Na een laatste gezamenlijk ontbijt zwaaien de anderen ons om kwart over zeven uit.Het weer is grijs maar droog. We hebben toch enorm geboft met het weer deze week.
We rijden zo’n honderd km naar de plek waar we vier pallets kunnen ophalen. Douwe: “Van liefdadigheid kunnen we onze boterham niet vullen, daarom pikken we een vrachtje op”. Dat levert ons weer € 400 op ter dekking van de transportkosten.
Om elf uur worden we onthaald door Ed & Wilma, Kees & Joke, Marieke en Mary. Heel leuk!!! Thuis gekomen leek het wel of we maanden geleden weg waren gegaan. Zo veel indrukken en zo veel emotie! Wat ontzettend top dat wij dit met zijn allen als Mienskip hebben gedaan!! Dank aan allen!
En dank ook aan alle donateurs, die het transport mogelijk hebben gemaakt!!
De goederen zijn in heel dankbare handen ontvangen.
